Durf te voelen. Durf te huilen. Durf te zijn, hoe je je voelt, verdrietig, boos, eenzaam.

Vraag jezelf, lukt het me zo om door te gaan?

Is het antwoord nee, praat met een naaste, een vriend, of je huisarts (die heeft zoveel vakkennis wat er mogelijk nodig is om je

door te verwijzen). Samen werken aan je herstel is geen schande.

Wij troosten ons met de gedachte zo groot je liefde, zo groot ook je gemis. Je liefde verdwijnt nooit, dus je gemis ook niet. 

Het (hart) verscheurende dat gaat er door de jaren misschien stukje bij beetje vanaf of jij leert dat te accepteren en te voelen. 

Wanneer jij durft te leven. Wens ik je toe dat het iets dragelijker of draagbaar gaat worden.

Wanneer jij in je leven de 'ploep'momenten durft en kunt leren aanvaarden. Een muziekje, een "verkeerde" uitspraak van een ander, een foto, een kledingstuk, het kan van alles zijn, waardoor je weer verscheurd wordt en deze ruimte geeft om in huilen uit te barsten of boos te worden of in een hoekje te kruipen. Wanneer jij jezelf dit toestaat als horende bij rouwen als één van de processen, dan kan het zijn dat 

jullie liefde ook nog gevoeld kan en zal worden.

Stel je voor dat je zomaar verder met je leven ging, zonder enig verlangen of gemis?